Tijd voor weer een weekend weg, besloten we de avond van tevoren. Clara uit Frankrijk, Simon, Will en Simba uit de UK en Stijn en ik uit Nederland. Simon kon via de Britse ambassade een superdegelijke 4×4 regelen, top! Dus het moeilijk bereikbare Ankobar stond bovenaan de lijst.
We reden via Debre Birhan, waar we een auto vol aan lokale snuisterijen op de lokale markt kochten. De zon ging langzaam onder toen we via de rotsachtige zandweg aankwamen in Ankobar. Bovenop een berg van 3000 meter, waar op de top een namaak van het Menelik paleis ligt. Dat bleek onze logde, waar buiten een aantal oud-ministers van in de negentig er niemand was. We dineerden met hen en zij vertelden over de tijden dat ze door het rode regime gevangen waren gezet, enorm indrukwekkend.
De volgende ochtend zoemde om 5 uur de wekker om de zonsopgang te zien. Adembenemende Lion King plaatjes toen de zon boven de rift vallei opkwam. Bij het ontbijt bedachten we dat we met onze 4×4 de mogelijkheid hadden de onverharde weg te vervolgen naar Awash. Een rit van zo’n 30 kilometer. De weg wat ruw en heuvelachtig. We gingen met de 4×4 over rotspartijen, ontweken kamelen en kwamen na tijden leegte langs een dorpje met huisjes van stro. De omgeving werd droger en wijdser en de weg werd steeds minder duidelijk te volgen. Plots kwamen we bij een wachthutje met mannen met geweren, die ons richting de bergen stuurden. Enigzins onthutst van de onmoeting met gewapende mannen, scheurden we verder door de woestijn. Toen, opeens, de wielen vast kwamen te zitten in diep en mul zand.
Herstarten. Niets. De wagen was onbestuurbaar. Dus moesten we uit de auto en probeerden de auto aan te duwen. Geen beweging. De assen zaten vast in het zand, dus we moesten graven. In de achterbak bleek geen nuttig gereedschap te liggen. Geen optie dan onze handen in te zetten als schep. Will dook meteen onder de auto en wiedde het zand los als een mol. En wij volgden zijn voorbeeld. Na nog geen vijf minuten zaten we allemaal volledig onder het zand. Toen we ineens een stel dorpelingen op ons af zagen komen. Met wederom AK47’s in hun hand. Ik schrok er enorm van. We hadden een veel te luxe auto voor de omgeving en konden nergens heen. Als ze wilden konden ze ons alles ontnemen. Maar het tegendeel bleek het geval, de dorpelingen kwamen polshoogte nemen en waren boven alles bereid om te helpen. Ook zij doken onder de auto en brachten ons stokken, een schop en een machete. Een vrouw hield steeds mijn haar omhoog als ik ging graven, om mijn haar schoon te houden. Tevergeefs, natuurlijk. We probeerden steeds de motor te starten en de auto te duwen, maar er kwam geen enkele beweging. Na een uur begon de paniek licht toe te slaan. Het was al tegen vieren en we waren ver buiten de bewoonde wereld. De zon brandde op ons gezicht, we hadden nog maar weinig water en zowel de telefoon als de ambassaderadio hadden geen bereik.
We bespraken de scenario’s, maar besloten vooral de moed erin te houden en nog een half uur te proberen. Toen kwam een andere dorpeling op een motor langs die de auto wilde proberen los te rijden. De assen waren inmiddels zandvrij gemaakt. De eerste poging was zonder resultaat. Maar bij de volgende kreeg hij beweging in de auto en wist hem verder op te parkeren. Wij en de mensen uit het dorp juichten alles bij elkaar. Wat we niet aan hen te danken hebben.
We besloten niet door te rijden naar Awash, vanwege gevaar weer vast te komen zitten. En moesten dus nog 3 uur terug naar Debre Birhan voor het donker werd. De vaart zat erin en we verkozen stekelige en rotsachtige stukken voor mul zand. Een half uur voor Debre Birhan op de onverharde weg, toen het donker inviel, betaalde de rijstijl zijn tol. Een lekke band, zul je net zien. Weer de auto uit. Gelukkig was er een reserveband, hadden we 3 zaklampen en met teamwork werd de band snel verwisseld. Toen het werk erop zat konden we niet anders dan 10 minuten pakken om te genieten van de overvolle sterrenhemel en verder niéts om ons heen. We grapten, wat kan er nog meer misgaan?
Aangekomen in Debre Birhan stopten we om 8 uur om onze tweede maaltijd van die dag te eten. We liepen een veel te chique restaurant in gekleed als mensen die vijf jaar ondergronds hebben geleefd. Na heerlijke tibs en injera zouden we dan de laatste 2 uur naar Addis Ababa rijden. Nog geen vijf minuten buiten Debre Birhan sloeg het noodlot weer toe. Tweede lekker band. Geen reservewiel meer op het dak. Dus werd er bij het dichtsbijzijnde tankstation een reparatiemannetje gebeld, die onze wiel als een fietsband zou repareren. Zelfs de multi lijm werd ingezet. Na twee uur was de band weer vol lucht. Uiteindelijk kwamen we om 2 uur ’s nachts in Addis aan.
Je kunt het zien als een dag vol Murphies Law. Maar ook als 3 keer op rij enorm veel geluk dat het niet echt mis ging. En elke keer weer locals die ons uit de brand hebben geholpen. Wij hebben met zijn zessen hebben enorm goed samengewerkt en ook heel veel lol gehad om het ongeluk. En gelukkig hebben we de foto’s nog… 🙂