Volgende stop Huacachina. Een kleine oase omgeven door palmen en hostels middenin de zanderige woestijn. Volgens de gids de enige echte oase in heel Amerika, weten wij veel. Voor Peruanen een dagje uit, waar kinderen plonzen in het bruine water en lekker luieren. Voor ons en andere toeristen, tijd voor actie.
Een buggy (een soort open batmobiel met veeel horsepower) nam ons mee naar de hoge zandduinen. In de Lonely Planet lazen we al ´some drivers take unnecessary risks´, maar dat bleek juist het leuke. Met een rotvaart door het zand vlogen (soms letterlijk) door de woestijn. En met enorm stijle zandbergen was het een continue achtbaan, inclusief gegil en natte handen van het vastklemmen. De driver stopte abrubt mij een enorme afdaling. En nu jullie. Het sandboard maak je met een paar banden vast om je benen, daarna vet je hem in met een stuk kaars. De bedoeling is om naar benden te boarden, maar wij belandden eerst vooral met ons neus in het zand. Het alternatief was met je buik op het board te liggen, benen omhoog en dan naar beneden glijden.
Je raast echt tientallen meters naar beneden. Hilarische en een enorme adrenalinekick.
De middag was om te chillen, het zwembad, de oase, heerlijke pollo saltida eten. Genoeg bijgekomen om daarna zelf de 100 meter hoge zandduin naast het hostel te beklimmen. Bij elke stap door het mulle zand en in de harde wind moesten we harder puffen. Vanaf de top zagen de enorm uitgestrekte zandbak en we de zon onder gaan. Gelukkig was het bier nog koud. De weg terug ging tien keer zo snel, als een paar renden en sprongen we in een minuut weer naar beneden.