Na 12 uur vliegen en babbelen met een rijke Peruaan die op de Filipijnen werkt, arriveerden we in Lima. Met een heus bordje ´Pim & Anne´ werden we opgewacht door Hector, een Peruaanse vriend van een collega. Hij stopte ons de bus in naar een cosmopolitisch stuk Lima, Miraflores. Je herkent de neonverlichting bij barretjes en Europese housedeuntjes van lloret de mar. We dronken er wat Braziliaans bier en bedachten dat we morgen het echte Lima wilden zien.
De volgende dag te voet op pad. Een beetje onthutst stonden we ineens naast een strakke mall met dunkin´ donuts en hypermercado. Maar even verder stonden we op Playa Mayor, precies zoals je Peru verwacht. Grote kolonalistische gebouwen, sierlijk en statig. Het één was een beroemde kerk, het ander een overheidsgebouw. Toen wij er langs liepen begon spontaan een dweilorkest in uniform te spelen. Op de terugweg liepen we langs alle kleine, donkere eethuisjes, zogenaamde picanterias. En huisjes met golfplaten daken. Lima kent alles.
In ons hotel spraken we de receptionist, die 15 uur per dag werkt om te sparen voor zijn huwelijk met zijn Poolse vriendin. Hij vertelde dat Peru elke paar jaar wordt getijsterd door een hevige aardbeving. De laatste zware was in 2007. In de nacht schrok onze receptionist wakker door al het geschok. Hij raakte in paniek toen het niet snel ophield, maar alleen heviger werd. Op straat hoorde hij glazen breken, mensen schreeuwen en zag hij dat de hemel verlicht was. Later hoorde hij de verklaring, bij een enorme aardbeving komt zoveel energie vrij, de plek met licht omhuld wordt. Deze schok was 7.8 op schaal van Richter. Later reden we met de bus richting het epicentrum, Pisco, en zagen we hoeveel schade er nu nog is.