Na de beesten is het tijd voor de golven! De klassieke combo van Zanzibar na de safari. Onze basis was Nungwi, een visserdorpje in het uitsterste noorden van het eiland. Overigens is dat maar 60 kilometer van de “hoofdstad” Stone Town, in het zuiden.
Bij aankomst zijn de eerste woorden die te binnen schieten: bounty, azuurblauw, paradise! Uit automatisme stak ik voorzichtig mijn teen in de zee om de temperatuur te voelen. Superwarm! De plek vroeg om relaxen, zwemmen. lezen en vis eten. En dat is dus precies wat we hebben gedaan. Meer laat het klimaat ook niet toe, met de temperatuur die al 10 uur ’s morgens richting 35 graden gaat. Maar we maakten een uitzondering voor een fantastische snorkeltrip, spice tour en het bezoek van een schildpadden opvang.
Nungwi is een tradioneel en moslim vissersdorpje en ondanks het nabije toerisme is het enorm arm. De stenen huisjes met golfplaten dak zijn grauw, en niet -zoals elders in Afrika, kleurrijk beschilderd. In de stoffige straten merk je dat ook bewoners het moeilijk hebben met de hitte. Overdag zie je weinig mensen op straat en door de gebedstijden 5 keer per dag, sluiten de winkeltjes regelmatig.Mannen hangen loom op een bankje onder de paar bomen die het dorp telt. Pas tegen de avond komt er wat meer reuring. Tegen het vallen van de avond maakte ik een avondwandeling en het wemelde op het strand. Kleine jongetjes die met hun volledige tenue in de zee springen en op de golven duiken. Iets verderop wat oudere jongens die Capoeira en acrobatiek combineren. Om de tien minuten loop je langs een strand of veldje waar men 17 tegen 18 voetbal speelt, met doeltje gemaakt van vastgeknoopte takken.
Ook bij de kleine scheepswerf, die overdag verlaten leek, zijn om zes uur veel oude mannetjes aan het werk. Nungwi heeft een lange geschiedenis in de visserij. Vissers gebruiken tradionele Dhows, zeilschepen met maar 1 zeil dat je heel flexibel kunt gebruiken. Het maken van een Dhow kost de scheepsmaker wel drie maanden. Zelf vist hij niet, zegt hij, maar houdt er wel van rond het eiland ze zeilen. Vissers gebruiken allemaal tradionele technieken, waar ze enorm trots op zijn. Daarom kijken de dorpsbewoners met gemengde gevoelens naar het opkomende toerise, zegt onze hoteleigenaar.
Aan de ene kant brengt toerisme het dorp inkomsten en varen ze mee op de electricteitsvoorziening. Toen de hoteleigenaar 15 jaara geleden zijn business startte, was er nog een electriciteit in dit dorp en heeft hij dit zelf moeten aanleggen. Als gevolg heeft iedereen licht in zijn huis. Maar dorpsbewoners zien ook hoe hun kinderen van de doprstrots, de visserij, afzien en zich richten op de snelle en kansrijke wereld van toeristen. Overal aan het stand staan hutjes met tacky “Afrikaanse” souvenirs en loop je vaak een propper tegen het lijf die je in nep Amerikaans accent probeert te verleiden met “remember me, you said you wanted to go on the sunset sailing trip”.
Een volgend nadeel van toerisme is dat de vissen voor de locals stukken duurder zijn geworden. Vroeger waren visprijzen in Nungwi de goedkoopste van het hele eiland, want vissers moesten meteen verkopen omdat ze geen koelkast hadden. Door de electriciteit kunnen vissers hun vangst langer bewaren als er geen vraag is en kunnen ze voor veel geld aan hotels verkopen. Zo brengt toerisme misschien een handje extra geld, maar neemt minstens evenveel van de puurheid van deze dit bounty paradijsje.